Today, let’s talk about creative stagnation in a motivational, reflective, and fantasy atmosphere
Nothing is working out? Whatever you pick up – it’s just not right? Doodles, emotionless notes, words without logical composition, sculpture without soul, in short: a crisis? Even the pencil keeps breaking?! You throw it away. You had inspiration, but now it’s gone… Or maybe they were just illusions? Nymphs, fairies from the forest? Magic spells? And POOF! It’s disappeared. It’s like walking in a forest along a marked trail, and suddenly realizing that the path ends? The melody fades away? Why is it so quiet?! And dark?!
You are in the forest
And you think: what was that?! As if you suddenly woke up from hypnosis. Before you is a dense and dark forest. You can smell the strong scent of needles, trees creaking, the quiet rustle of leaves, the cold wind caressing your feet, the silver moon faintly shining through the crowns of pine trees. Night is approaching. Something is hooting, maybe it’s an owl, or maybe it’s just your imagination? You turn around and see nothing. So what now?! You were supposed to go here! You followed the sound, the notes played on the zither or flute, you danced happily in a forest clearing – and now an unpleasant surprise – there’s nothing, nobody there. Hi, did you get lost? I happen to be standing by a tall pine tree, taking a break. Would you like some coffee? Or energizing elf liquor?
Take a break
Good to see you here. I’m Ola. People call me an Elf since I could remember. As you know, the forest is a home for an elf, both literally and metaphorically. So, I invite you for coffee, healthy liquor, whichever you prefer, a virtual one. Sit with me by the fire and let’s chat. I’ll tell you a little bit about the forest.
The path is always there, the star will guide you
For years, I have been observing what’s happening in the forests. Many people get lost. Not only in the forest, but even more often in open spaces. The path is there, you just may not see it now. Look, there’s a bog over there, that’s why it ends. Maybe instinctively you know what you’re doing? But there, in the distance, there’s a mountain, and there’s an unusual path leading to it. You see it, right? How do you get there, which way? Look up. That star above you – the one that shines the brightest – it leads you in that direction. Your path certainly follows along the stream. When you get to its source, you’ll understand. There, a sip of refreshing inspiration awaits you, flowing straight from the top.
Not every path is lined with aromatic violets
Sometimes you have to roll up your sleeves and make an uphill climb, follow the twists and turns, push through the nettles, shrubs, stumble over a rock. Turn back, run, escape from bears, creatures, and then go back again. This is the only way you’ll learn to walk through the forest like an elf. No other way. When you fall, you’ll look under your feet next time to see if there’s a protruding root. On the next journey, you’ll know what to take with you and what to leave behind.
Where are you rushing while standing still?
How many times have I lain on a couch, in the grass, on the beach, with a blank mind and thinking about what’s next, I am unable to count it. Inspiration. Creativity. It’s a moment, impulse, cooperation of senses, emotions, the influence of people on you and yours on them. It will come. Unexpectedly. It most often appears just around the corner between the bakery and the parking lot, in a random smile, conversation, in a coincidence. Just like that. Try not to sit and wait idly in the forest meadow. „Where are you rushing while standing still?”** says one of the proverbs. Look around and stay alert, be amazed – that’s the basics! Just don’t stand still in the woods. The wild boars are roaming, watch out for them, if you don’t have acorns for them, you’re done for.
Do something else
Have a picnic in the forest. At least! If you don’t have the strength to climb the hill now – it’s a sign that it’s time for a break from what you’re creating now. The star still points the way, it will wait, it won’t run away. Maybe it’s just overstimulation, some pixie that keeps causing the same bad thing all the time? You’ll come back, calmly and think about what gave you inspiration and what disturbed it. When you return full of energy from the source… then you’ll show that it’s not for nothing and that they call you Elf!
A different perspective, close your eyes
It’s night now. Maybe it’s dark around you now. If you close your eyes and listen, then you’ll only hear something, and even see something. That noise, so gentle and soothing, do you hear it? That’s exactly your direction – the source. Go there, guided by your star, and when you get there, sit by the shore. See which way the stream flows, what brings it to life, what strength it has. Keep learning all the time. You can’t pretend to know everything about the forest. Believe me, every time you’ll discover something new there. Even the elves experience something unusual, wonderful, and sometimes… they’re afraid like humans. The forest teaches more than you can imagine. It’s an experience, and like everyone – I have many scars of life on me. But I get up time and time again, despite the falls. I brush off the needles and go on.
The nymphs will keep humming their tune…
As for the nymphs and pixies – they will always be lurking in hiding in forests, woods, and especially by the water. They are unbeatable forest spirits. The true art of life is to distinguish the seductive singing of nymphs leading nowhere from the elven humming about where the path to happiness leads. Listen to yoursElf for once. Do you really want to climb that mountain? Or is it enough for you to admire it from below?
The fire is out, the coffee is drunk ☕ take care and have a pleasant journey, your mountain is beautiful, although steep! 🙌🏻 I also have a lot to conquer ahead of me. Will I make it there on time? I believe so, at the right time, the star shines brightly today. Be healthy!
Ola Panek
*The words of my great-grandmother, a highlander, passed down orally from generation to generation. I am of the blood of a strong-willed highlander from the region of Beskid Żywiecki. In reality, I take care of the forests there that belonged to my great-great-grandmother. Someday, I will tell you about this magical place and how my great-great-grandfather, Wawrzyn, a modest writer and poet, performed amazing theatrical plays by the forest 😊 I am still thinking about the form of this story, but I will definitely tell it. I’ll give you a hint, they had a touch of magic and… I think it has recently influenced me strongly…
**Alan Alexander Milne, „Winnie-the-Pooh”
„Jak się zgubisz w lesie to wróć do źródełka.
Tam się odnajdziesz”*
Dzisiaj motywacyjnie, refleksyjnie i w klimacie fantasy – o zastoju twórczym
Nic nie wychodzi? Co chwycisz do ręki – nie tak? Bazgroły, nuty bez emocji, słowa bez logicznego składu, rzeźba bez duszy, słowem: kryzys? Nawet ołówek się łamie?! Rzucasz go w kąt. Inspiracje były, teraz ich nie ma… A może to były omamy? Nimfy, rusałki z lasu? Czary-mary hokus pokus? I PUF! Nie ma. Uleciało. To tak jakbyś szedł w lesie wytyczonym szlakiem i nagle zorientował się, że ścieżka się kończy? Melodia ucichła? Co tak cicho?! I ciemno?!
Jesteś w lesie
I myślisz: co to było?! Jakbyś się nagle ocknął z hipnozy. Przed tobą gęsty i ciemny las. Czuć zapach mocnego igliwia, drzewa trzeszczą, cichy szmer liści, chłodny wiatr muska twoje stopy, srebrny księżyc blado prześwituje przez korony sosnowych drzew. Zbliża się noc. Coś pohukuje, może to sowa uszatka, a może to tylko twoja wyobraźnia? Obracasz się i nic nie widzisz. No i co teraz?! Przecież miała tu iść droga! Szedłeś za głosem, za nutkami granymi na cytrze czy flecie, radośnie pląsałeś na leśnej polanie – a tu niemiła niespodzianka – nie ma nic, nie ma nikogo. Cześć, zbłądziłeś? Akurat stoję przy rosłej sośnie, odpoczywam. Może kawy? Albo energetyzującej elfiej nalewki?
Odpocznij
Dobrze cię tu widzieć. Jestem Ola. Nazywają mnie Elfem od kiedy tylko pamiętam. Jak dobrze wiesz, las to dom dla elfa, dosłowny i metaforyczny. Zapraszam zatem na kawę, zdrowotną nalewkę, co wolisz, taką wirtualną. Usiądź ze mną przy ognisku, pogadajmy. Opowiem ci małe co nieco o lesie.
Ścieżka zawsze jest, gwiazda cię poprowadzi
Od lat bacznie obserwuję co dzieje się w lasach. Dużo osób błądzi. Nie tylko po lesie, na otwartej przestrzeni nawet i częściej. Ścieżka jest, tylko możesz jej teraz nie widzieć. Spójrz, tam jest bagno, dlatego się kończy. Może instynktownie dobrze wiesz co robisz? Lecz tam, w oddali jest góra, prowadzi do niej niecodzienna ścieżka. Widzisz ją, prawda? Jak tam dotrzeć, którędy? Spójrz w górę. Ta gwiazda nad tobą – ta, która świeci najmocniej, to ona prowadzi cię w tamtym kierunku. Twoja ścieżka z pewnością wiedzie wzdłuż potoku. Jak dotrzesz do jego źródła – to zrozumiesz. Czeka tam łyk orzeźwiającej inspiracji, wypływający wprost z góry.
Nie każda ścieżka usłana jest pachnącymi fiołkami
Musisz czasami zakasać rękawy i zrobić podejście pod górkę, podążać zakrętami, przedzierać się przez pokrzywy, krzewy, potknąć o kamień. Zawracać, biec, uciekać przed niedźwiedziami, stworzeniami i ponownie się cofnąć. Tylko w ten sposób nauczysz się po elfiemu chodzić po lesie. Nie inaczej. Jak się przewrócisz to kolejnym razem spojrzysz pod nogi, czy nie ma tam wystającego korzenia. W kolejną podróż będziesz wiedział co ze sobą zabrać, a co zostawić.
Gdzie tak pędzisz stojąc?
Ile razy zdarzyło mi się leżeć na kanapie, trawie, plaży, z pustką w głowie i myśleć co dalej, nie zliczę. Inspiracja. Wena. To chwila, impuls, współpraca zmysłów, emocji, to moment, wpływ ludzi na ciebie i twój na nich. Ona nadejdzie. Nieoczekiwanie. Najczęściej pojawia się tuż za rogiem pomiędzy piekarnią a parkingiem, w przypadkowym uśmiechu, rozmowie, w zbiegu okoliczności. Tak po prostu. Staraj się nie siedzieć i czekać bezczynnie na leśnej łące. „Dokąd tak pędzisz stojąc?”** Mówi jedno z przysłów. Rozglądaj się i bądź czujny, zadziwiaj się – to podstawa! Byle nie stać w lesie w miejscu. Dziki grasują, uważaj na nie, jak nie masz dla nich żołędzi to przepadłeś.
Zajmij się czymś innym
Zrób piknik w lesie. Co najmniej! Jak nie masz siły teraz podejść pod górkę – to znak, że czas na przerwę od tego co teraz tworzysz. Gwiazda dalej wskazuje kurs, ona poczeka, nie ucieknie. Może to przebodźcowanie, jakiś chochlik i powoduje non stop to samo? Wrócisz, na spokojnie i przemyślisz po drodze co dawało ci inspiracje, a co ją zaburzało. Gdy już wrócisz pełen energii od źródełka… To pokażesz, że nie na darmo i o tobie mówią Elf!
Inna perspektywa, zamknij oczy
Teraz jest noc. Może wokół ciebie jest teraz ciemno. Jak zamkniesz oczy i się wsłuchasz to dopiero wtedy coś usłyszysz, a nawet zobaczysz. Ten szum, taki delikatny i kojący, słyszysz? To właśnie twój kierunek – źródło. Tam idź, kierując się przy tym twoją gwiazdą, a jak tam już dotrzesz, usiądź nad brzegiem. Zobacz którędy ten strumień płynie, co po drodze ożywia, jaką ma siłę. Ucz się cały czas. Nie można udawać, że o lesie wie się już wszystko. Uwierz, że za każdym razem odkryjesz tam coś nowego. Nawet elfy doświadczają co rusz czegoś nietypowego, wspaniałego, a czasem… są po ludzku przerażone. Las uczy więcej niż możesz sobie wyobrazić. To doświadczenie i jak każdy – mam na sobie wiele życiowych blizn. Jednak wstaję raz za razem, pomimo upadków. Otrzepuję się z igliwia i idę dalej.
Rusałki dalej swoje będą nucić…
W kwestii rusałek i chochlików – one zawsze będą czyhać w ukryciu w borach, lasach i nad wodą w szczególności. To niepokonane duszki lasów. Prawdziwą sztuką życia jest odróżnić zwodzący śpiew rusałek prowadzący donikąd od elfiego nucenia o tym, gdzie jest ścieżka prowadząca do szczęścia. Posłuchaj w końcu siebie. Czy naprawdę chcesz wejść na tą górę? Czy może jednak wystarczy ci, że ją podziwiasz z dołu?
Gaszę ognisko, kawa wypita ☕ trzymaj się i przyjemnej podróży, piękna ta twoja góra, chociaż stroma! 🙌🏻 Ja też mam przed sobą sporą do podbicia. Czy tam dotrę na czas? Wierzę, że tak, w odpowiednim czasie, gwiazda świeci dzisiaj mocno. Bądź zdrów!
Ola Panek
*Słowa mojej Prababci, góralki, przekazywane ustnie z pokolenia na pokolenie. Jestem z krwi charakterna góralka, region: Beskid Żywiecki. W rzeczywistości opiekuję się tam lasami z babki prababki 🌲 kiedyś opowiem Wam o tym magicznym miejscu i o tym jak mój prapradziadek, Wawrzyn, skromny pisarz i poeta wystawiał niesamowite sztuki teatralne przy lesie 😊 a w jakiej formie jeszcze myślę, ale na pewno opowiem. Podpowiem, że były z nutką magii i… chyba mi się ona ostatnio mocno udzieliła…
**Alan Alexander Milne, „Kubuś Puchatek”
