Why do I create fairy tales for children?

When I sit in a group of younger audiences… it happens. I love telling my fairy tales from drawers. Believe it or not, they listen carefully and ask when is planned the next part?! I just have a draft of a fairy tale for children in front of me – ready text and half of the scenes illustrated. I smile pleasantly at the thought that I’m about to sit down to the next episode, in which the main character, which is Teddy, will fall asleep hugging honey. He loves sweet delicacy so much that he doesn’t leave a barrel of honey a step away, he even sleeps with it! Beside me lies a mass of notes, color samples, sandalwood incense burns, jasmine tea in a mug steams, the subtle notes of composer Jan A.P. Kaczmarek comes from the speaker.

Outside the window I see an unusual moon. Full Wolf Moon. Today it looked nice from behind the clouds, casting a light, mysterious and orange glow. Everyone is sleeping but I am writing and designing. It’s been half a year since the creation of the first serious illustration and five years after writing the entire book. Yes, sometimes it takes years to write and illustrate one fairy tale… a few years ago I thought that maybe I don’t have the „knowledge” or „I’m not up for it”. If you also think that about yourself – it’s not true, of course you are up for it.

I had the pleasure to find out about it at the Festival of Illustrated Communication in Gdańsk, listening to inspiring stories of illustrators. It’s typical, that’s how long it takes! If you are currently working on your first fairy tale, I will comfort you – keep your head up! Something might go wrong. You can utilise a lot of strength, pencils, paints, crayons, crumple hundreds of sketches, even abandon the project for a year and come back to it again. Yes. Nevertheless, remember that the most important in this whole process are two rules:

The first: persistence and patience.
The second: the plan and its implementation step by step.

Without these two rules… You can only write and illustrate but you will probably keep never-finished work in a drawer. How to do it right? How to write a fairy tale for children? How to illustrate it? Where to start?

 

First point – The idea

I am constantly looking for inspiration for fairy tales, but usually it looks like this: I am sitting on a bench in the park, and suddenly a dog runs up, baring its fangs merrily. He’s a Labrador puppy with a light caramel coat. The owner runs after him and apologizes for not keeping an eye on him. I’m smiling. I say:

– No worries – I ask – what’s his name?
– „Psotek” – the owner replies and adds after a while, hugging the quadruped – he likes to collect sticks, he is probably addicted to them. Have a nice day!

Boom! Right after…
…a revolution begins in my head! Projection. I see the dog „Psotek” who cheerfully runs away from the owner only to get this particular stick from under my leg and return back to the owner. He is a collector, he has such a hobby, he has exhibitions of sticks in the Dog Fine Arts Galleries, he is a valued artist … yes, exactly, my imagination is working at full capacity. I see the story, I feel it, and when I close my eyes, I see the animation. I’ve always had that. Even the song pops into my head, for an intro. I see children reading Psotek’s exciting adventures and laughing with me at his funny faces. I note my first ideas in a notebook. I create the first dialogues and scene descriptions. Therefore, each time the question is asked:

– “Ola, where do you get inspiration for fairy tales?” – I answer:

From life. It gives me quite good ideas in itself, there is one thing, namely, I am a Wanderer, that’s what I call myself, I am constantly „wandering”, which means that I go out, experience, learn languages and cultures, travel, listen carefully, be surprised I observe myself, I talk to my friends, children, I try to understand the world of children and the world of adults, find a link, a bridge through which these two worlds coherently connect with each other, giving moral at the end, and I constantly read and study.

The second important thing is to be up to date in the book industry all the time. I browse children’s literature almost every day, so I know that „Psotek the dog” may already exist. I also know the most important requirements of publishers, I try to update my knowledge on this topic, I follow the current expectations of recipients. Before I write down a specific idea for a story, I search libraries, children’s literature. If I find a similar character to mine, I don’t immediately say „ah, it’s over, someone already figured it out before me, I let it go”. I think. Above the figure. I try to change it in such a way that it is unique. I give her character with strengths and weaknesses. I create her world with side characters. Now that I’ve done that, it’s time to get down to business…

 

Technique selection. Dilemma time…

Traditional drawing, line-art, or maybe vector graphics? If I already have the text closed, I try to sketch it. Of course, I already have illustrations of Psotek everywhere on my desk (in one of them he is looking for a „white raven” among the sticks. The scene is funny because the white raven is actually guarding the wooden prey. In another illustration, Psotek sleeps exhausted from the journey, takes a nap in his kennel, not noticing a cat drinking his tasty soup from a bowl), but now it’s time to bring the character to life. I’m sketching. It takes a long time. I always create a character in two ways. As line art and as vector. When I master the character study in the „alpha version”, I go to the testers, i.e. the children. I show a character, an example scene and ask the question: what do you see? Who is this? And it begins…

– Cat? It’s a cat, aunt!
– No… why a cat? – I a bit dissapointed. It wasn’t supposed to look like this…
– She has nice cat ears and big eyes.

Well, I have an answer. Too big ears, eyes to improve. Really. I overdid it. I’m correcting. After some time, I return to the testing group of the young generation. I’m asking the same question.

– Dog! Looks like toffee!
– Yes! – I’m jumping for joy. Literally. Phew. It worked and the color was perfect, it was supposed to be caramel, yeah. Uff and uff again.

Now it’s the turn of the character study again, and after that time… I got it! I am convincing myself to one technique, I saw how joyfully the children reacted to full colors and a cartoon line. So I stay with vector graphics.

The longer I look at Psotek’s character, the more he reminds me of someone from my environment… and that means he has character! I’ve got my character. It really exists. A laborious process. Then I drink coffee more often, I try to do a lot of exercise, go out for walks, relax. This process could really make you exhausted. I say this with my hand on my heart. But it’s worth… and what exactly? I will mention it at the very end of this post.

Sketches, facial expressions, profiles… a lot of is happening. Weeks pass, in the meantime there is another project, assignments with deadlines, work, family life, illnesses, tasks – in one word: life. Despite this, the character of Psotek is still in the head and in the sketchbook… after all. I have the first prototypes of the illustrations on the spreads. Now I have a hard titanic job ahead of me…

 

Hey Ola! At least one illustration per week! Approach to your desk, right now!

A drawing plan. I’m making a schedule. I work according to him. Step by step. Day by day. I always go back to previous illustrations, correct mistakes. And after a few weeks… I’m holding the alpha version of the story in my hands. Something is wrong. Why am I not happy?
That’s not it – I say, looking at Psotek’s slightly sad face in one of the illustrations. My younger testers confirm. Is sad. Why?! I correct the colors and imperfections. I test. I’m refining the scenes until they are in perfect shape and…

 

…Vacation…

Far away from the project. For a while. I’ll be back, I’ll see. I’ll make sure that’s it. Or not. I have to be sure. Without it, this project makes no sense. If I believe in him, so will everyone. That’s exactly what I do. I’m coming back. I look after a long break and… usually… I don’t change. It’s perfect. After all, Psotek’s grimace was intentional here, I must have been tired, I omitted important details. I got it…yes. I create the cover, inserts, and description of the book.

I go to the publisher only after presenting the children with a complete book, and collecting their opinions, and reactions. Thanks to this, the conversation with the publisher is different, I talk about why I chose a particular color, I clarify the scenes, I explain. At this stage, I also often correct the text. If the version of the book is in line with my assumption, then I am happy. What happens next? I think I will describe the further process in the next post. This is not the end, it is ⅓ of the whole plan from the sketch to the physical appearance of the fairy tale in the bookstore. That’s why these two rules are so important when creating original fairy tales (it’s a different thing when I illustrate to the text and I have specific dates, it’s a completely different topic for a different occasion 🙂):

Persistence and patience.
Have a plan and implement it step by step.

Now the quote from „The Little Prince” that I chose as the main message of the „My Work” page on the site is explained:

“A goal without a plan is just a wish.”

Antoine de Saint-Exupéry

Plan. Implement, keep an eye on deadlines, stay on topic, don’t let go when something doesn’t work out. I keep my fingers crossed for all those who want to illustrate and write fairy tales – wanting is being able to, remember these two rules and believe, you can do it. This is how the series with “Królik Fikołek” and his whole world, which I intend to present to children in the coming years, was created. I mentioned that this long process has its own value.

The real value that matters is a child’s smile.

I had the opportunity to see how the youngest enjoy my fairy tale stories when I was standing next to them in the bookstore. They didn’t know that the equally smiling author is just around the corner… that feeling was priceless.

For these moments, I am persistent. I create fairy tales for children from the heart whenever I have a free moment. Fairy tales help children (and us adults too) to deal with the difficulties of everyday life. Fairy tales make children feel the magic of goodness, happiness, friendship, and magic which is necessary to understand the large and complicated world around them.

I am also waiting for your story – share it with me if you feel like it 🙂

I wish you a lot of inspiration and persistence,
Ola Panek

 

 

---

Dlaczego tworzę bajki dla dzieci? Jak wygląda proces? Od pomysłu do realizacji #1

Gdy siedzę w gronie młodszych odbiorców… dzieje się. Uwielbiam opowiadać moje baśnie z szuflad. Uwierz lub nie, słuchają uważnie i pytają kiedy kolejna część?! Właśnie mam przed sobą szkic bajki dla dzieci – gotowy tekst i połowę zilustrowanych scen. Uśmiecham się miło na samą myśl, że zaraz usiądę do kolejnego epizodu, w którym główna postać jaką jest Miś zaśnie tuląc do siebie miód. Tak bardzo uwielbia słodki przysmak, że nie odstępuje na krok baryłki z miodem, ba, nawet z nią śpi! Obok mnie leży masa notatek, testy kolorów, pali się sandałowe kadzidło, jaśminowa herbata w kubku paruje, delikatne nuty kompozytora Jana A.P. Kaczmarka dobiegają z głośnika.

Za oknem widzę nietypowy księżyc. Pełnia Wilczego Księżyca. Dzisiaj ładnie wyjrzał zza chmur rzucając lekką, tajemniczą i pomarańczową poświatę. Wszyscy śpią, a ja piszę i projektuję. To już pół roku od utworzenia pierwszej docelowej ilustracji. Natomiast pięć lat od napisania całej książki. Tak, niekiedy napisanie i zilustrowanie jednej bajki trwa latami… jeszcze kilka lat temu myślałam, że może nie mam “wprawy” albo się do tego “nie nadaję”. Jeśli też tak o sobie myślisz – to nieprawda, oczywiście, że się nadajesz.

Miałam przyjemność przekonać się o tym na Festiwalu Komunikacji Ilustrowanej w Gdańsku słuchając inspirujących historii ilustratorów. To typowe, tyle to trwa! Jeśli aktualnie pracujesz nad swoją pierwszą bajką pocieszę cię – głowa do góry! Może coś nie wyjść. Możesz zużyć wiele sił, ołówków, farb, kredek, pognieść setki szkiców, wręcz odrzucić projekt na rok i znowu do niego wrócić. Tak. Mimo to pamiętaj, że najważniejsze w całym tym procesie są dwie zasady. 

Pierwsza to wytrwałość i cierpliwość.

Druga to plan i wdrażanie go krok po kroku. 

Bez tych dwóch punktów… Możesz pisać i ilustrować tylko do szuflady. Jak się do tego zabrać? Jak napisać bajkę dla dzieci? Jak ją zilustrować? Od czego zacząć?

 

Punkt pierwszy. Pomysł

Inspiracji do bajek szukam stale, ale zazwyczaj wygląda to tak, że siedzę na ławce w parku, a tu nagle podbiega pies. Szczerzy wesoło kły, to szczeniak rasy Labrador, ma jasne umaszczenie, w kolorze karmelu. Za nim biegnie właściciel i przeprasza, że go nie upilnował. Uśmiecham się. Mówię:

– Nic nie szkodzi. Pytam – Jak się wabi?
– “Psotek” – odpowiada właściciel i dodaje po chwili, tuląc czworonoga – lubi zbierać patyki, chyba jest od nich uzależniony. Miłego dnia!

Bum! I…

…w mojej głowie zaczyna się rewolucja! Projekcja. Widzę psa Psotka, który wesoły ucieka od właściciela tylko po to, żeby zdobyć ów konkretny patyk pod moją nogą i wrócić. To kolekcjoner, ma takie hobby, ma wystawy patyków w Galeriach Psich Sztuk Pięknych, to ceniony artysta… tak, dokładnie, moja wyobraźnia działa na pełnych obrotach. Widzę historię, czuję ją, gdy zamykam oczy widzę animację. Tak już mam od zawsze. Nawet i utwór wpada mi do głowy, na czołówkę. Widzę dzieci czytające emocjonujące przygody Psotka i śmiejące się ze mną z jego zabawnych min. Zapisuję pierwsze pomysły w notesie. Tworzę pierwsze dialogi i opisy scen. Dlatego za każdym razem na zadane pytanie: 

– “Ola, skąd czerpiesz inspirację na bajki?” – odpowiadam: 

– Z życia. Samo podsuwa mi całkiem niezłe pomysły, kwestia jest jedna, a mianowicie jestem Wędrowcem, tak o sobie mówię, stale “wędruję”, a to oznacza, że: wychodzę z domu, doświadczam, uczę się języków, kultur, podróżuję, uważnie słucham, dziwię się, obserwuję, rozmawiam z przyjaciółmi, dziećmi, staram się zrozumieć dziecięcy świat i świat dorosłych, znaleźć łącznik, most, po którym te dwa światy łączą się ze sobą spójnie dając na końcu morał, do tego bezustannie czytam, studiuję.

Druga ważna sprawa to być cały czas na bieżąco w branży księgarskiej. Przeglądam literaturę dziecięcą niemal codziennie, więc wiem, że “pies Psotek” może już istnieć. Znam również najważniejsze wymagania wydawców, staram się w tym temacie aktualizować wiedzę, śledzę obecne oczekiwania odbiorców. Zanim zanotuję konkretny pomysł na opowiadanie przeszukuję biblioteki, literaturę dziecięcą. Jeśli znajdę podobną postać do mojej nie mówię od razu “ech, to koniec, już ktoś to wymyślił przede mną, odpuszczam”. Myślę. Nad postacią. Staram się zmienić ją w taki sposób, aby była wyjątkowa. Nadaje jej charakter z mocnymi i słabymi cechami. Tworzę jej świat z pobocznymi postaciami. Kiedy mam to już za sobą przychodzi czas na konkrety…

 

Dobór techniki. Czas dylematów…

Rysunek tradycyjny, line art czy może grafika wektorowa? Jeśli mam już zamknięty tekst podejmuje próby szkicu. Oczywiście, mam już wszędzie na biurku ilustracje Psotka (na jednej z nich szuka „białego kruka” wśród patyków, scena jest o tyle zabawna, że biały kruk faktycznie pilnuje drewnianej zdobyczy, na innej ilustracji Psotek śpi wykończony podróżą, drzemie w swojej budzie, nie zauważając kota, który wypija mu smaczną zupę z miski), ale teraz czas na ożywienie postaci. Szkicuję. Trwa to długi czas. Postać zawsze tworzę dwojako. Jako line art i jako wektor. Kiedy opanuję studium postaci w “wersji alfa” udaję się do testerów, czyli dzieci. Pokazuję postać, przykładową scenę i zadaję pytanie: co widzisz? Kto to? No i się zaczyna…

– Kot? To kot, ciocia!
– Nie… dlaczego kot? – przełykam ślinę. Nie tak to miało wyglądać…
– Ma ładne kocie uszy i oczy, duże takie.

No i mam odpowiedź. Zbyt wielkie uszy, oczy do poprawy. Faktycznie. Przesadziłam.  Poprawiam. Wracam po pewnym czasie do grupy testerskiej młodego pokolenia. Zadaje to samo pytanie.

– Pies! Wygląda jak toffi!
– Tak! – skaczę z radości. Dosłownie. Uff. Udało się i kolor idealny, miał być karmelowy, jest. Uff i jeszcze raz uff.

Kolej na studium postaci od nowa, a po tym czasie… mam to! Przekonuję się do jednej techniki, widziałam jak radośnie dzieci zareagowały na pełne kolory i komiksową kreskę. Pozostaję zatem przy grafice wektorowej. 

Im dłużej patrzę na postać Psotka tym bardziej kogoś mi przypomina, z mojego otoczenia… a to oznacza, że ma charakter! Mam moją postać. Jest. Istnieje. Teraz czas na zaplanowanie ilości stron, dobór koloru i papieru, rozkład tekstu. Pracochłonny proces. Wtedy częściej piję kawę, staram się sporo ćwiczyć, wychodzić z domu na spacery, odpocząć. Ten proces potrafi wykończyć. Mówię to z ręką na sercu. Ale jest warty… a czego konkretnie? Wspomnę o tym na na samym końcu tego wpisu. 

Szkice, mimika, profile… dzieje się. Mijają tygodnie, w międzyczasie jest inny projekt, zlecenia z terminami, praca, życie rodzinne, choroby, zadania, słowem: życie. Mimo to postać Psotka jest nadal w głowie i w szkicowniku… w końcu. Mam pierwsze prototypy ilustracji na rozkładówkach. Teraz czeka mnie ciężka tytaniczna praca…

 

Olu, ilustracja na tydzień jedna minimum! Do biurka masz!

Plan rysowania. Układam harmonogram. Według niego działam. Krok po kroku. Dzień po dniu. Wracam zawsze do poprzednich ilustracji, koryguję błędy. I po kilku tygodniach… trzymam w rękach wersję alfa opowiadania. Coś jest nie tak. Dlaczego się nie cieszę? 

– To nie to – stwierdzam, patrząc na smutną nieco minę Psotka na jednej z ilustracji. Moi młodsi testerzy potwierdzają. Jest smutny . Dlaczego?! Poprawiam kolory, niedociągnięcia. Testuję. Poprawiam sceny do skutku i…

 

…Wakacje…

Od projektu. Na chwilę. Wrócę, zobaczę. Przekonam się, że to jest to. Albo i nie. Muszę być pewna. Bez tego ten projekt nie ma sensu. Jeśli ja w niego uwierzę to i wszyscy. Dokładnie tak robię. Wracam. Patrzę po dłuższej przerwie i… zazwyczaj…

– Nie zmieniam. Jest… idealnie. Grymas u Psotka przecież był tutaj celowy, musiałam być zmęczona, pominęłam ważne szczegóły. Mam to… tak. Tworzę okładkę, wklejki, opis książki.

Idę do wydawcy dopiero po przedstawieniu dzieciom złożonej książki, zebraniu ich opinii, reakcji. Dzięki temu rozmowa z wydawcą przebiega inaczej, mówię o tym dlaczego wybrałam konkretny kolor, argumentuję sceny, wyjaśniam. Na tym etapie często koryguję też tekst. Jeśli wersja książki jest zgodna z moim założeniem to jestem szczęśliwa. Co się dzieje później? Myślę, że w kolejnym wpisie opiszę dalszy proces. To nie koniec, to ⅓ całego planu od szkicu aż po fizyczne pojawienie się bajki w księgarni. Dlatego te dwie zasady są tak istotne przy tworzeniu autorskich bajek (co innego gdy ilustruję do tekstu i mam konkretne terminy, to zupełnie inny temat na inną okazję 🙂): 

Wytrwałość i cierpliwość.

Miej plan i wdrażaj go krok po kroku.

Teraz wyjaśnia się cytat z „Małego Księcia”, który wybrałam na główne przesłanie zakładki “My Work” na stronie (Cel bez planu jest tylko życzeniem): 

“A goal without a plan is just a wish.”

Antoine de Saint-Exupéry

Zaplanuj. Wdrażaj, pilnuj terminów, bądź stale w temacie, nie odpuszczaj, gdy coś ci nie wyjdzie. Mocno trzymam kciuki za wszystkich tych, którzy chcą ilustrować i pisać bajki – chcieć to móc, pamiętaj o dwóch zasadach i uwierz, dasz radę. Tak właśnie powstała seria z Królikiem Fikołkiem i cały jego świat, jaki mam zamiar w kolejnych latach przedstawić dzieciom. Wspomniałam, że ten długi proces ma swoją pewną wartość.

 

Wartością jest uśmiech dziecka. 

Miałam możliwość zobaczenia jak najmłodsi cieszą się na moje baśniowe historie, gdy stałam w księgarni obok nich. Nie wiedziały, że równie uśmiechnięty autor jest tuż tuż… uczucie… bezcenne.

Dla tych chwil jestem wytrwała. Tworzę bajki dla dzieci od serca, gdy tylko mam wolną chwilę. Bajki pomagają dzieciom (nam dorosłym również) zmagać się z trudnościami życia codziennego. Baśnie sprawiają, że dzieci mogą poczuć magię dobra, szczęścia, przyjaźni, magii która jest niezbędna do zrozumienia otaczającego ich dużego i skomplikowanego świata. 

Czekam również na twoją historię – podziel się z nią jeśli masz ochotę 🙂 

 

Dużo inspiracji i wytrwałości,

Ola Panek

 

bajki dla dzieci, books, illustrator, ilustracja ksiazkowa, ilustrowanie